Hoe dan? Jij bent toch netwerkexpert??

Nou, dit is wat er gebeurde;

Ik zat naast Valery Thys, zij is ook dagvoorzitter, maar dan in België. Met haar zou ik nog uren verder kunnen praten, maar zij moest direct naar huis.

Ik keek de zaal rond en dacht: wie ken ik hier nu eigenlijk écht? Ik realiseerde me dat ik in een zee van onbekende gezichten verkeerde.

Oké, Pascal Fredriks, zag ik staan. Die had ik al ontmoet tijdens de lunch. Dat was een veilige keuze om een gesprek mee te beginnen, maar dat voelde ook een beetje laf, want die kende ik al.

Terwijl ik daar stond, zag ik mensen die ik wel ‘kende’ via LinkedIn maar nog nooit ‘live’ ontmoet had. Zo was daar Eva Brouwer, maar zij stond al druk in gesprek met anderen. Het gevoel van ongemak begon zich op te stapelen. Ik besloot even te ontsnappen. Eerst een drankje halen leek een goede uitvlucht. Met mijn drankje in de hand bedacht ik dat ik de mensen van de organisatie kon bedanken voor deze dag. Maar helaas, zij stonden ook al in hun eigen kringetje druk te praten.

En daar stond ik, in mijn eentje.
Iedereen leek het helemaal leuk te hebben.

En iedereen stond al te gezellig te praten.
Ik was het liefst weggerend.
Naar mijn auto.
Weg van dat vervelende gevoel, terug naar mijn veilige thuis.
Maar ergens diep van binnen vond en wist ik, dit kan ik!
Ik geef tenslotte zelf training in netwerken!!

Gelukkig was daar ook een geruststellend stemmetje dat zei: “Het is goed om dit te voelen. Jouw deelnemers voelen dit ook. Net als andere mensen hier nu in deze zaal.”

Dus, moedigde ik mezelf aan en zei: ‘Kom op, Lies, gewoon doen, je kan dit’.

Ik haal diep adem.
Kijk rustig rond.
Zie een groepje staan rondom Arold, een van de sprekers.
‘Mag ik aansluiten bij jullie gesprek?’

Ja, natuurlijk! Wat een leuke manier om zo aan te sluiten met deze vraag.

En zo werd mijn uitnodiging met open armen ontvangen, en we hadden een leuk gesprek met Loes, Arold en Sacha. En wie weet waar deze contacten weer toe kunnen leiden.

Het voelde ondanks de spanning toch goed om dit te ervaren.
Als dagvoorzitter en als trainer kan ik me op netwerkborrels vaak verschuilen.
Ik ben van de organisatie. Maar deze keer was ik gewoon een deelnemer.

Het leerde me een waardevolle les: we hebben allemaal momenten van ongemak en onzekerheid bij het netwerken. Maar door simpelweg op mensen af te stappen en op een vriendelijke manier te vragen om deel te nemen aan gesprekken, kunnen we verrassende en waardevolle connecties maken.

Ik verliet het evenement met een glimlach op mijn gezicht, wetende dat ik mijn eigen advies had opgevolgd en met succes had genetwerkt.

Dus, onthoud, soms moeten we gewoon die eerste stap zetten, hoe spannend het ook voelt. Wie weet welke geweldige gesprekken en connecties er op je wachten als je jezelf overwint.

Onthoud, zelfs als je je ongemakkelijk voelt, moet je die eerste stap zetten. Als ZZP’er begrijp en voel jij ook de uitdagingen van netwerken. Je wilt er beter in worden want je weet wat jij te bieden hebt!

Wil jij samen met andere ZZP’ers het traject aangaan om beter te leren netwerken?

Neem dan de eerste stap en maak een belafspraak met mij: